Wojskowi, politycy

Gebhard Leberecht von Blücher

(Gebhard Leberecht Fürst Blücher von Wahlstatt) (ur. 16 grudnia 1742 r. w Rostocku, zm. 12 września 1819 r. w Krieblowitz (1937-45 Blüchersruh), ob. Krobielowicach) – Od 1813 naczelny dowódca armii pruskiej. Stojąc na czele tzw. armii śląskiej (wojska prusko-rosyjskie) przyczynił się do zwycięstwa pod Lipskiem 1813 i Waterloo 1815 (atak jego armii był roztrzygający dla losów bitwy). Uczestniczył także w kampanii francuskiej 1814. Po okresie wojen napoleońskich odszedł z armii. Uwielbiany przez swoich podwładnych, jego szaleńcza wręcz odwaga przeszła do historii.

Friedrich Wilhelm Freiherr von Bülow, Graf von Dennewitz

(ur. 16 lutego 1755 w Falkenbergu (Wische); zm. 25 lutego 1816 w Królewcu) pruski generał. Walczył u boku Blüchera i Yorcka. Najważniejsze bitwy, w których brał udział to bitwa narodów pod Lipskiem i Waterloo. Obok władania orężem, zajmował się także sztuką i komponował muzykę.

Johann David Ludwig Graf Yorck von Wartenburg

(ur. 26 września 1759 w Poczdamie, zm. 4 października 1830 w Klein Oels) pruski marszałek. Korzenie tej ewangelickiej rodziny sięgają Kaszub. Zrezygnował z części nazwiska „von Gostowski“ i zmienił nazwisko von Jark na Yorck. Opisywany jako surowy i nieprzystępny charakter, który dążył do postawionych sobie celów z ogromną niezłomnością. Wśród żołnierzy bardzo popularny ze względu na stałą troskę o ich dobro. Współcześni nadawali mu przydomek „człowiek z siekanego żelaza“. Uchodził za upartego i źle przyjmującego rozkazy.

Gerhard Johann David von Scharnhorst

(12 listopada 1755-28 czerwca 1813), pruski generał, min. szef sztabu Blüchera i -po okresie kampanii napoleńskich - wielki reformator pruskiej armii. Armia przestała składać się z zawodowych żołnierzy cudzoziemskich, za to w 1813 wprowadzono w Prusach obowiązkową służbę wojskową, bez względu na stan społeczny. Reformy dążyły do ulepszenia procesu dowodzenia, zmiany modelu dowództwa i uelastycznienia taktyki. Zniesiono kary cielesne i ograniczono bezużyteczny "dryl" na rzecz praktycznych ćwiczeń. Napisał znaczące i obszerne dzieła z dziedziny wojskowości. Jego uczniem był min. Carl von Clausewitz.

Bernhard von Bülow

(1849-1929), niemiecki dyplomata i polityk. 1900-1909 kanclerz Rzeszy i premier Prus. Realizował politykę Niemiec zmierzającą do nowego podziału świata. W polityce wewnętrznej popierał interesy wielkiego przemysłu, zwalczał socjaldemokrację. Zdecydowany przeciwnik polskości. Za jego rządów nastąpiło wzmożenie akcji o charakterze antypolskim, szczególnie w działalności władz administracyjnych stosujących częściej niż poprzednio różnego rodzaju szykany wobec ludności polskiej w zaborze pruskim (m.in. germanizacja szkolnictwa, prawa wyjątkowe przeciw Polakom).

Otto von Bismarck

książę von Bismarck-Schönhausen, książę von Lauenburg, zwany Żelaznym Kanclerzem, (urodzony 1 kwietnia 1815 w Schönhausen - zmarł 30 lipca 1898 w Friedrichsruh) - niemiecki polityk, mąż stanu. Za jego rządów Prusy stały się jednym z najpotężniejszych państw Europy. Przyczynił się do zjednoczenia Niemiec.W polityce wewnętrznej podjął walkę z opozycją katolicką, zainicjował bezwzględną politykę germanizacyjną na ziemiach polskich pod zaborem pruskim. Trudności w polityce wewnętrznej i zagranicznej doprowadziły w 1890 do dymisji Bismarcka.

Theodor Graf Emil von Roon

(1809-1879), pruski feldmarszałek. Od 1836 w sztabie generalnym, 1859-1871 minister wojny. Główny reorganizator armii pruskiej, współtwórca zwycięstw nad Austrią i Francją.

Helmuth von Moltke

hrabia (1800-1891), feldmarszałek pruski. Szef sztabu generalnego w okresie walk Prus o zjednoczenie Niemiec (1858-1888). Autor planów mobilizacyjnych i operacyjnych przeciw Danii (1864), Austrii (1866) i Francji (1870). Dowodził wojskami pruskimi w zwycięskiej bitwie pod Sedanem (1870), gdzie do niewoli dostała się stutysięczna armia francuska z cesarzem Napoleonem III i marszałkiem Mac-Mahonem. Autor licznych prac z dziedziny teorii wojskowości. Moltke uznawany jest za twórcę nowoczesnej operacji wojskowej i jednego z najwybitniejszych strategów.

Alfred von Schlieffen

(28 lutego 1833 - 4 stycznia 1913) - generał niemiecki. Jako szef sztabu armii niemieckiej w latach 1891-1905 był jednym z głównych twórców niemieckich planów strategicznych przed I wojną światową. Niemiecki plan użyty w lecie 1914 w działaniach przeciwko Francji, nazwany po wojnie planem Schlieffena, nie udał się. Dziś toczą się wśród historyków dyskusje jaki był dokładnie wkład Schlieffena w plan użyty w 1914 i czy plan w oryginalnej wersji Schlieffena miałby większą szansę sukcesu.

Paul Beneckendorff von Hindenburg

(1847-1934), niemiecki feldmarszałek (1914) i polityk, prezydent Republiki Weimarskiej (Niemcy) w latach 1925-1934. Brał udział w wojnach prusko-austriackiej (1866) i prusko-francuskiej (1870-1871). Od 1911 pozostawał w stanie spoczynku, by po wybuchu I wojny światowej powrócić do służby czynnej. W 1925 wybrany na kanclerza. Sympatyzował z nazistami udzielając im poparcia w przejęciu pełni władzy. Przekazał 30 I 1933 urząd kanclerza A. Hitlerowi.

Albert Leo Schlageter

(1894 - 1923) nacjonalista niemiecki. Odznaczony w czasie I wojny światowej i (później) wpółorganizator Freikorps - Korpusów Ochotniczych biorących min. udział w zamachach na Polaków w czasie Plebiscytów Śląskich. W 1922 roku wstąpił do NSDAP. W 1923 roku został rozstrzelany przez okupacyjne wojska francuskie w Zagłebiu Ruhry jako terrorysta. W okresie rządów nazistów w Niemczech postać Schlagetera kreowana była jako wzór do naśladowania dla młodzieży. Jego imieniem nazywano ulice, place, stawiono mu pomniki . Na Wzgórzu Pamięci ustawiono dębowy krzyż z jego nazwiskiem, pod którym umieszczono kamień ku czci Freikorps.

Wojskowi, politycy

Wojskowi, politycy

Partnerzy

Sponsorzy